1955 – Twee jaar na de ramp op Tiengemeten

„Het zout zijn we kwijt, maar de structuur van de grond is nog lang niet In orde!” Met deze woorden gaf de heer Kooman, eigenaar van de “Tessa Hoeve” op de Oostelijke punt van Tiengemeten, ons een duidelijk beeld van de situatie op het eiland, nu twee jaar na de ramp. ,,De bietenteelt is weer vrij normaal”, vertelde de heer Kooman verder, maar met de aardappelen en de andere gewassen hebben we nog moeite. We hebben nu pas weer gips gekregen, maar van de bijzonder grote regenval in het afgelopen jaar hebben we veel nadeel ondervonden.” Dit kleine eiland in het Haringvliet, naar men zegt het kleinste eiland van ons land, heeft het tijdens de stormramp in Februari 1953 zwaar te verduren gehad. Een tiende gedeelte van het ongeveer 700 ha. grote Tiengemeten werd volkomen overspoeld door de vloed, die de grond omwoelde en voor ieder doel onbruikbaar maakte. Dit zwaar geschonden deel van het eiland is nog steeds niet geëgaliseerd. De vernielde landerijen liggen er nog net zo bij als in de dagen na de ramp, toen ze juist drooggevallen waren. Dat deze schade nog altijd niet hersteld is, wordt gedeeltelijk veroorzaakt door het gebrek aan arbeidskrachten. Verleden jaar is het egalisatiewerk namens de N.V. Tiengemeten, de eigenaresse van de grond, aanbesteed, maar de firma, die de opdracht accepteerde, zag zich door het slechte weer genoodzaakt uitstel te vragen. De ‘Tessa Hoeve’, één der twee „ernstige schadegevallen” op het eiland, is nu echter geheel gerestaureerd. In de stal staan weer eenentwintig runderen, al het vee verdronk bij de ramp en in de vernieuwde schuur werken weer nieuwe machines. „Geloof maar, dat we ervoor hebben moeten vechten” zegt de heer Kooman. „Voordat verleden jaar ons woonhuis gereed was, moesten wij ons ook op dat gebied behelpen…. Toch zou ik niet graag zeggen, dat Tiengemeten een ‘vergeten eiland’ is.

,,Er zijn sinds 1953 twaalf dienstwoningen voor landarbeiders gereedgekomen, en daarmee is het aantal huizen op het eiland nagenoeg even groot als voor de oorlog. Alleen de geheel vernielde boerderij van Jan Vos op de Westelijke punt zal wel niet meer opgebouwd worden. De heer Vos is 71 jaar oud en hij woont nu in een woning, die bij de boerderij van zijn zoon staat…. ” Een tocht over het eiland om iets van het herstel te zien kan de heer Kooman ons in de winter beslist niet aanraden: wegen zijn er nooit geweest en de smalle paden over de dijken zijn bijna onbegaanbaar. Met een fiets zak je weg in de klei, en auto’s zijn er op één enkele jeep na niet op het eiland! Een korte wandeling is echter al voldoende om iets te zien van de ernstige schade, die de jongste decemberstorm aanbracht aan de sinds Februari 1953 behoorlijk versterkte dijken, op talloze plaatsen ziet men er wakken in. Dicht bij de aanlegplaats van het Beierlandse Veer liggen nog honderden zandzakken, die men vorige maand heeft neergelegd. ,,We waren compleet met ons vee geëvacueerd naar een hoger liggende boerderij en we hadden onze huisraad op zolder gezet,” vertelt de heer Kooman; „het waren weer bijzonder angstige uren!”

Rechts Dhr. Kooman, die een rondleiding gaf aan de journalist.