Het slop tussen huis en postkantoor…
Op de middag van 31 jan. was er een vreemde situatie ontstaan. Door de stormachtige wind en het springtij was het water niet gezakt, het klotste al tegen de bovenrand van de haven, terwijl het eb moest zijn. Dit was nog nooit voorgekomen en gaf te denken. Er moest gehandeld worden. De vloerbedekking van kamers en keuken en niet te zware stoelen kregen snel een plaatsje op zolder. Mijn ouders, broertje, zus en ik hadden het er druk mee. Ook buitenshuis was er werk aan de winkel. In het slop tussen ons huis en het postkantoor plaatsten we de vloedplanken, die de achter de huizen liggende polder, de Aanwas, mede voor onheil moest behoeden. Het vloedbord in het portiek van de voordeur was meer het voorkomen van natte voeten. Het opkomend water kwam snel hoger, bereikte de vloedborden en begon door de kieren te spuiten. Dat konden we aanvankelijk nog met emmers en een dweil weg werken. Spoedig gaven we het op, het water kwam over het vloedbord en vervolgde zijn weg door gang, keuken, schuur en tuin, richting sloot. Angst overviel ons toen pas echt. Het aanhoudend loeien van de storm, afgewisseld door gierende rukwinden, die hele series dakpannen naar beneden deed ratelen, was angstaanjagend. De stroom was uitgevallen, dus ook de telefoon en radio, zodat we geen idee hadden van wat er op de dijk en in het dorp gebeurde. Kinderen van de buren schreeuwden vanuit het dakraam om hun vader die door omstandigheden zijn huis niet op tijd had kunnen bereiken. We probeerden ze wat gerust te stellen. Plotseling klonk er een enorme dreun, alsof er een deel van de schuur was ingestort. Het bleek de gemetselde keukenschoorsteen te zijn, die op het platte dak terecht was gekomen. Het water was inmiddels een halve meter boven de vensterbank gestegen. Als door het glas van een aquarium zagen we het water, riet en hout langs drijven. Vrees voor het indrukken door de watermassa bleef tot het moment, waarop het water door de keuken naar de voorkamer stroomde. De Aanwas was volgelopen en het waterpeil binnen en buiten kwam op gelijke hoogte, wat voor ons een hele opluchting was. Nadat het water zowel binnen als buiten zakte konden we tenslotte de grootte van de aangerichte ravage gaan bekijken. Foto’s uit die dagen geven een beeld van de getroffen huizen en tuinen.
Nico Bakker Kadebewoner in ’53 (Piershilse Krant No.5 — oktober 2015).