1991 – Duivenmelker Felix Rozendaal

In de krant van 19 juli 1991 verscheen een artikel over de Piershillenaar Felix Rozendaal. Hij werd geïnterviewd vanwege zijn passie voor duiven en een bijzonder presterende duif.

Knipsel ‘Bonte vliegt zichzelf van Dax naar Taiwan’ – 1991

PIERSHIL – De kamer staat vol bloemstukken en de telefoon heeft roodgloeiend gestaan in huize Rozendaal aan de Beatrixstraat in Piershil (zie 1899 – Beatrixstraat 40). Als Felix Rozendaal en zijn vrouw Jany vertellen over het succes van hun ’Bonte’, klinkt er af en toe nog een beetje ongeloof door in hun stem. ‘Hoe is het mogelijk hè?’, glundert Jany.
’Zoiets beleef je toch maar één keer’.

De ‘belevenis’ waarover zij praat is de prestatie die de Bonte afgelopen weekeinde leverde. Bij de landelijke duivenvlucht uit Dax, bij de Pyreneeën in Frankrijk, greep de Bonte de eerste prijs van midden Nederland en dat leverde hem onmiddellijk een nieuwe naam op. De Bonte veranderde in de Dax doffer. Wie weinig van het houden van duiven afweet, zal zich misschien schouderophalend afvragen of de prestatie van de Dax doffer wel zo geweldig is. Een duif vliegt, met duizenden anderen, vanuit Dax naar Nederland en wordt eerste van midden Nederland, nou én.

Geweldig

Wie twijfelt aan de waarde van de prestatie, moet maar eens met één van de vele duivenmelkers die Nederland rijk is gaan praten. Die zal beamen dat de Bonte iets geweldigs heeft gedaan. Duivenmelkers in heel Nederland is zelfs nog wat te simpel gezegd. Duivenmelkers uit de hele wereld kunnen bevestigen dat de Bonte een bijzondere duif is. Zo bijzonder dat de kopers, bij wijze van spreken, direct bij Rozendaal op de stoep stonden. De Piershiller is inmiddels geen eigenaar meer van de Dax doffer. Die is nu op weg naar Taiwan, zijn ex-eigenaar enige tienduizenden guldens rijker achterlatend. Wel jammer dat ik hem nu kwijt ben, maar zo’n duif kun je toch niet houden. Stel je voor dat hij tegen een hoogspanningsleiding vliegt of dat een kat hem opeet. Je loopt dagen in de zenuwen”, zegt Rozendaal, die niet uitgepraat komt over zijn hobby.

Getemperd

Zijn enthousiasme wordt alleen wat getemperd als hij het heeft over de ’dierenbeschermers’. Daarvoor heeft hij geen goed woord over. Ze stellen de duivensport in een kwaad daglicht door te verkondigen dat de duivenmelkers onzorgvuldig met hun dieren omspringen. Zo onzorgvuldig zelfs, dat er af en toe duizenden niet van een vlucht terugkeren, iets dat overigens ook bij de vlucht vanuit Dax het geval was. “Je leest die berichten altijd een paar dagen later in de krant. Maar men vergeet erbij te zetten dat er toch nog veel duiven thuis komen. Soms pas na een aantal weken, als ze wat zijn aangesterkt en soms al na een aantal dagen. Dat betekent wel dat ze dan weer ’opgepept’ moeten worden, dus even niet met wedvluchten mee kunnen doen. Je begrijpt dus dat de echte duivenliefhebbers wel oppassen als ze hun duiven meegeven voor een vlucht. Duiven die niet goed in conditie zijn, gaan heus niet mee.”

Watten

Rozendaal kreeg zelf van de vlucht vanuit Dax maar drie van de negen duiven terug. Over de wegblijvers maakt hij zich geen zorgen. “Die druppelen nog wel binnen”. Als ze binnen zijn worden ze weer in de watten gelegd, want voor de duiven wordt in huize Rozendaal, en ook bij andere duivenmelkers veel, zo niet alles, opzij gezet. De duiven krijgen speciaal voedsel en zitten in een aangenaam verwarmd hok. “Ik zeg wel eens, het is in de duivenhokken warmer dan in de keuken”, grapt Jany, die aanvankelijk weinig van de hobby van haar man wist, maar nu helemaal is ’ingewerkt’. Jany verzorgt de duiven ’s morgens. Ze maakt dan de hokken schoon, geeft ze te eten en laat ze vliegen. Dat gaat haar nu soepel af, maar dat is wel eens anders geweest. “’Jij moet nu ook de duiven maar eens voeren, zei Felix op een gegeven moment. Dat betekende dat ik in alle bakjes voer moest doen, want ze hebben allemaal hun eigen bak, anders is het knokken. Nou had ik net de film The Birds van Hitchcock gezien en toen ik bij het hok kwam en het gefladder hoorde, durfde ik niet meer. Ik heb zo al het voer in het hok gekieperd en ben er vandoor gegaan”, lacht Jany, die ook bekent er wel eens met de klokken vandoor gegaan te zijn tegen de tijd dat de duiven terug werden verwacht. “Had ik niet in de gaten dat ze nog in de auto stonden.”

Bovenaan

’Oh jee, de klokken’ was dan ook haar eerste gedachte toen ze haar man zaterdagmorgen aan zag komen ’racen’, toen ze op bezoek was bij een vriendin. Gelukkig voor haar, was ze zonder klokken vertrokken, want dat had haar letterlijk duur komen te staan. Nu kon haar man melden dat de Bonte met een snelheid van 1108 meter per minuut (66 kilometer per uur) naar huis was gevlogen en dat hij bovenaan stond. De familie beleefde daarna, gezeten voor de televisie waar de duivenberichten op teletekst te zien waren, nog een benauwd uurtje. ,,Piershil ligt in het zuiden van het gebied en dat betekent uiteraard dat de duiven die verder moeten vliegen later aankomen. Ze kunnen dan echter wel sneller hebben gevlogen, dus zeker van mijn zaak was ik nog niet. Zoiets moet je voor je hart echt niet te vaak hebben”, aldus Felix Rozendaal, die toch wel wat gewend is. Al op zijn twaalfde hield hij duiven.

Fiets

“Niet te vergelijken met nu”, zegt hij daarover. “Mijn vader was timmerman, dus hout voor een hok kon ik wel krijgen, maar geld voor een klok was er niet. Als er een duif binnenkwam, fietste ik vanuit Piershil zo snel mogelijk naar iemand op Zwartsluisje, die een klok had. Voor het fietsdeel kreeg ik tijdaftrek, dus het was zaak zo hard mogelijk te trappen.” Toen Rozendaal in dienst moest, stopte hij met het houden van duiven, maar, zoals hij zegt: “Als je erdoor besmet bent, kom je er niet meer vanaf.” Voor de Piershiller betekende dat, dat hij in 1975 weer duiven ging houden. Hij werd lid van de postduivenvereniging Tot Weerziens in Zuid-Beijerland. Ook over die vereniging en alle verenigingen in de Hoeksche Waard heeft hij slechts lovende woorden. “De duivenmelkers hebben iets voor anderen over.° Zo organiseren we elk jaar een dagtocht voor bewoners van de Egmontshof. Kom daar bij andere sportverenigingen maar eens om. Ook onderling is de verstandhouding uitstekend. Je ziet aan de bloemstukken en de vele gelukwensen die ik kreeg, dat ze me m’n succes gunnen. Maar toch, je sport om eerste te worden. En van een eerste plaats bij een vlucht uit Dax kun je als duivenmelker eigenlijk alleen maar dromen.”

’Jappen’

Dat deden Jany en Felix ook, want tot nu toe was iedere zaterdag de standaardgrap: Zo het stoepie is schoon, het gras is gemaaid, de Jappen kunnen komen’, daarmee doelend op de belangstelling uit het Verre Oosten, die prijsduiven ten deel valt. Die ’Jappen’ zijn deze week echt in huize Rozendaal geweest, maar ze grepen wel naast de Dax Doffer, die al in het weekeinde aan een kweker in Taiwan was verkocht. Vliegen doet die doffer overigens niet meer. “Oude duiven kun je slecht ’overwennen’. Die willen alleen maar naar hun oude hok terug. Daarom kan er, als ze verkocht worden, alleen maar mee gekweekt worden”, legt Rozendaal uit. Hij vertelt hoe ‘honkvast’ en gewend aan een geregeld leven de duiven zijn. Je hoeft heus niet met een gele pet op het hok in te gaan als je gewoonlijk bijvoorbeeld een helm draagt. Dan is er onrust in het hok. Een vreemde duif in het hok kan ook onrust zaaien en daarmee zakken de prestaties doorgaans. Ook de stem die ze roept herkennen ze.

Ochtendjas

“Mijn vrouw roept ze vaak, op haar stem komen ze snel af”, aldus Rozendaal, die zijn vrouw in vroeger tijden wel eens meer ’inzette’ als er een duif rond bleef circelen boven het hok. ,,Gauw, je ochtendjas, was het dan, en dan wist ik hoe laat het was. Dan schoot ik mijn ochtendjas aan en rende naar buiten om de duif te roepen. Aan die jas waren ze kennelijk gewend”, lacht Jany. Ze kan smakelijk over haar ’duivenavonturen’ vertellen. Over die keer bijvoorbeeld dat ze een dure duif liet vliegen. “Ik was inmiddels zo ver dat ik de duiven herkende en op een dag zie ik er eentje zitten die er niet tussen hoorde. *Gauw het hok uit, voordat er onrust in de tent komt’ dacht ik bij mezelf. Maar ik wist niet dat ik een duif liet vliegen, die Felix van een vriend te leen had om mee te kweken. Gelukkig is alles nog goed gekomen, want de duif is gewoon naar zijn eigen hok gevlogen.”

Naar bed

Naar zijn eigen hok is de Dax doffer na zin succesvolle vlucht niet meer gegaan. Die ging met Jany en Felix Rozendaal naar bed’. “Je hoort zulke rare verhalen over diefstallen. Eerst dachten we nog dat het wel mee zou vallen, maar kennissen hebben ons ervan overtuigd dat we niet voorzichtig genoeg konden zijn”, zegt Jany Rozendaal, die nu de duif weg is eindelijk wat rust heeft. “Het is allemaal leuk geweest, maar ik ben blij dat we zo’n drukte niet elke week meemaken”, meent ook haar echtgenoot, die nu al zijn aandacht weer aan de overige honderdvijftig duiven kan geven.

Naschrift: In 2014 nam Felix Rozendaal na meer dan vijftig jaar afscheid van de duivensport, na eerst nog flink in de prijzen te zijn gevallen.

Bekroning op 50 jaar duivensport! – januari 2014

Prominent inwoner van Piershil, de heer Felix Rozendaal, heeft afgelopen weekend 7 prijzen opgehaald in de Nationale Duivensport 2013 ZLU. De oud voorzitter van SV Piershil oefent deze sport reeds 50 jaar uit en heeft in zijn leven reeds vele grote prijzen behaald. Enige behaalde kampioenschappen uit het verleden: 1e Nat. Dax., 1e Int.Nat. Barcelona duivinnen, 3e Nat. Barcelona, 1e Nat. Narbonne Sector 2 en 9e Nat. in Sec. 1 en 2, 5e Nat. St.Vincent, 4e Nat. Marathon, enz. enz. Over 2 weken mag hij wederom naar het podium. Als zittende voorzitter van de SNZH (Samenspel Noord en Zuid- Holland) heeft hij het hoogst haalbare behaald: “1ste Keizer Kampioen 2013”. Dit is een titel waar elk jaar door de Fond liefhebbers uit Zuid en Noord Holland fel om gestreden wordt. Felix en Jany Rozendaal zullen, na meer dan 50 jaar, afscheid nemen van de actieve duivensport.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.