1976 – Kleiduivenschieter Ton Buitendijk

In de krant van 9 juli 1976 verscheen een artikel over de Piershillenaar Ton Buitendijk. Hij werd geïnterviewd vanwege zijn hobby kleiduivenschieten.

Knipsel ‘Kleiduivenschieten niet makkelijk te leren’ – 9 juli 1976

door Wim Abrahamse

„De schrik uit de Hoeksche Waard”. Op zich lijkt het een losse kreet, die nergens op slaat. Echter, met betrekking tot het kleiduivenschieten, is het een naam, die steeds meer bekendheid krijgt. Iedere kleiduivenschieter, die namelijk wel eens met Ton Buitendijk te maken heeft gehad, zal zich die ontmoeting nog lang blijven heugen. Immers, zo heet het de laatste weken, dat met de aanwezigheid van Ton Buitendijk, de eerste prijs al gereserveerd is. Inderdaad, het is bijna een gegeven, Ton Buitendijk is de laatste tijd wat betreft het kleiduivenschieten erg goed in vorm. Hijzelf- echter, relativeert zijn prestaties met de woorden: „De laatste zeven weken heb ik bij wedstrijden te Rijnmond (3x), Numansdorp, Serooskerke en Bergen op Zoom, weliswaar de eerste prijs gewonnen, maar dat kan over een ‘week wel weer afgelopen zijn. Het is maar net in welke vorm je verkeert en die is bij mij op dit moment erg goed. Maar dat ,kan natuurlijk veranderen”. Kleiduivenschieten is een sport (uit Amerika afkomstig) die door vele jagers wordt benut om hun schietvaardigheid te vergroten. Het is een ‘sport, waarbij het de bedoeling is om kleiduiven, die door een elektrische machine (in de vorm van een arm), – in de lucht worden geschoten, kapot te schieten. Deze kleiduiven bestaan uit schijven, die op een „wieldop” lijken, maar dan veel kleiner, en die ‘de kleur hebben van anthraciet. Ton Buitendijk is gezien zijn prestaties erg bedreven in deze sport. Niet alleen op de baan staat hij zijn mannetje, maar ook het vertellen over zijn tak van sport gaat hem zeer goed af: ,Men kijkt soms erg op het kleiduivenschieten neer en denkt zelfs dat het niet moeilijk is. Inderdaad zijn de zogenaamde „boerenwedstrijden” voor een redelijke kleiduivenschieter niet zo moeilijk. Dit soort wedstrijden bestaan uit het schieten van drie gevarieerde kleiduiven; de „inkomers”, de „uit-gaanders” en kleiduiven, die overdwars worden weggeslingerd. Inkomers, zijn kleiduiven die in de richting van de schutter worden afgeschoten. terwijl de uitgaanders in de tegenover-gestelde richting worden weg-geslingerd.” Een andere variant in het kleiduivenschieten is het zo geheten „skeetschieten”, dat door Ton Buitendijk veel moeilijker wordt genoemd. Ton: „Bij het skeetschieten staat er twee torens tegenover elkaar. De ene (poulles) is wat groter dan de andere (mark). In beide torens bevindt zich een machine, die de kleiduiven de lucht inschiet. Deze machines zijn met elkaar verbonden via een schakelmechanisme, waardoor bet mogelijk is om de kleiduiven tegelijkertijd vanuit beide torens de lucht in te slingeren. De schutter moet tijdens zo’n wedstrijd acht posten aflopen, in de vorm van een halve cirkel, waardoor hij dus telkens een andere schietpositie krijgt. Op de eerste twee posten moet hij een „uitgaander” een „inkomer” en een doublet schieten. Een doublet krijg je wanneer beide eerdergenoemde vormen tegelijk worden afgeschoten.” „Bij post drie aangekomen”, vervolgt Ton Buitendijk,” moet de schutter alleen maar een inkomer en een uitgaander schieten, hetgeen hij op post vier en vijf nog een keer doet. Op post zes en zeven schiet hij weer een inkomer, uitgaander en een doublet. Op post acht aangekomen, die zich recht tegenover post vier bevindt, krijgt de schutter te maken met een schietpositie die veruit de moeilijkste is. Hier moet hij zijn 25 schoten volmaken, als hij nog geen missers heeft geproduceerd, in vorm van een inkomer en twee uitgaanders of andersom”. Dit moet de deelnemer vier maal doen, zodat hij een totaal van honderd schoten heeft gebruikt. De winnaar wordt degene met de hoogste score”.

Het verrassingselement bij het kleiduivenschieten wordt verzorgd door het schakelmechanisme in één van de torens. Deze bepaalt wanneer de „duif” wordt weggeschoten. Dit kan maximaal drie seconden duren. Omdat het schieten vanuit al die verschillende posities zo moeilijk is, staat de deelnemer een zogenaamd „snoepje” tot zijn beschikking. Dit is geen één of andere lekkernij, maar een extra patroon met hagel, dat de schutter kan gebruiken als hij op zijn „ronde” een keer heeft gemist. De kunst is wel om dit „snoepje” zo lang mogelijk vast te houden, omdat post acht nu eenmaal de moeilijkste positie is, waaruit de schutter moet schieten. Naast de skeetbaan is er nog een derde soort, namelijk de „trapbaan”. Hierop heeft de deelnemer alleen maar met „uitgaanders” te maken, die door de machine, die zich vijftien meter voor de deelnemers (5) bevindt, worden weggeschoten. Bij deze variant schiet men per vijf deelnemers achter elkaar. Zoals er in het schieten al diverse mogelijkheden zijn, zo zijn er ook verschillende soorten geweren, die hoe vreemd het ook moge klinken bij een bepaalde baan behoren. Ton Buitendijk zelf bezit een aantal van deze geweren en zegt het volgende: „Bij het schieten op lange afstanden gebruikt de kluiduivenschieter een geweer dat een lichte „choke” (vernauwing) aan het uiteinde van de loop heeft, waardoor de spreiding van de hagel iets kleiner is. Naarmate de afstand dus groter is zal de vernauwing ook groter moeten zijn. Bij het skeetschieten gebruik je een geweer dat een grote hagelspreiding moet geven omdat je op korte afstanden de kleiduif moet raken. Daarnaast zijn er ook nog verschillen- in de bouw van het geweer. Er zijn zogenaamde Boekgeweren ook wel „super posé” genoemd, waarbij de lopen boven elkaar liggen. Dit in tegenstelling tot het gewone jachtgeweer waarbij de lopen naast elkaar gemonteerd zijn”. Alleen al de aanschaf van een geweer voor het kleiduivenschieten kost circa f. 3500- hetgeen al bewijst dat het kleiduivenschieten geen goedkope sport is om te beoefenen. Ton Buitendijk kan hierover meepraten. Ton: „Voor het deelnemen aan een wedstrijd moet ik gemiddeld honderd gulden uittrekken, omdat het inschrijfgeld alleen al vijftig gulden bedraagt. Daarbij komen nog eens de kosten van je patronen, die ook 35 cent per stuk kosten. Ik vind het daarom wel eens jammer dat ik met het kleiduivenschieten geen geldprijzen kan verdienen”. Ton Buitendijk die het kleiduivenschieten een ontspanning vindt, vergeet daarbij ook niet te vertellen dat het ook een grote inspanning van de schutter vergt om een goed resultaat te halen. Buitendijk: „Het schieten van een deelnemer wordt niet alleen bepaalt door de „feeling”, die je ervoor moet hebben, maar ook door je reactiesnelheid én een maximum ban concentratie. Vooral dat laatste vergt een heleboel inspanning van de schutter, omdat je dié concentratie nodig hebt om een goede prestatie te boeken. Daarnaast speelt nog een andere factor een rol, namelijk de wind. Als er een harde wind staat, en de kleiduif tegen dé wind wordt, afgeschoten, dan maakt de kleiduif een stijgende beweging, waar je natuurlijk wel rekening mee moet houden. Hetzelfde geldt als de duif met de wind mee wordt weggeschoten, omdat deze dan een dalende beweging maakt”. Ton Buitendijk blijft voor zijn plezier schieten. Voorlopig denkt hij nog niet aan grote wedstrijden, waarbij hij geldprijzen kan verdienen, dit ondanks het feit dat kleiduivenschieten een dure sport is. Als reden hiervoor geeft hij op: „De grote wedstrijden worden meestal ver yan huis gehouden, zodat ik me dat financieel gezien niet kan veroorloven”.