‘It backfired’. Een prachtige Engelse uitdrukking, waarmee wordt aangegeven dat het resultaat van een actie het tegenovergestelde is van wat je er mee wilde bereiken.
In augustus 2013 werd bij een aantal bewoners van Piershil een schrijven bezorgd, uit naam van de gemeente Korendijk. Onderwerp: gebruik gemeentegrond. Er was ontdekt dat diverse bewoners, waaronder ik, zich gemeentegrond hadden toegeëigend.
Deze bewoners werden uitgenodigd voor een informatieavond in dorpshuis Renesse. De avond, op 5 september, werd geopend door wethouder Reijnierse. Daarna was het woord aan personeelsleden van het kadaster. Er werd uitleg gegeven over de bedoeling van het gehele project en er werden diverse oplossingen aangeboden om bepaalde onduidelijke situaties op te lossen en vast te leggen.
In grote lijnen kwamen de oplossingen hier op neer: grond terug geven aan de gemeente, grond kopen of grond huren. Er ontstond enige opwinding toen de grondprijs bekend werd gemaakt. Volgens het kadaster was dat marktconform, bewoners vroegen zich af of er ook met andere factoren rekening was gehouden.
De reacties van de aangeschrevenen varieerden inhoudelijk enorm: de een was er dankzij dit project achter gekomen dat hij meer dan 100m2 ten onrechte in gebruik had (en bood aan dit in den minne te regelen), de ander vond het belachelijk dat hij werd lastig gevallen over enkele vierkante meters, die overigens vaak met toestemming van de gemeente werden gebruikt voor de tegenprestatie van onderhoud.
Zelf kwam ik er op deze manier achter dat de verhoogde stoep voor Kade 16 zowel aan de voorkant als aan de zijkant helemaal niet van mij was. Het misverstand was ontstaan omdat bepaalde stukken erfpacht onder ons huis gelijkenis vertoonden met die stoep.
Sommige bewoners kwamen beslagen ten ijs: ze toonden stokoude documenten waarin het gebruik of bezit van de grond werd toegelicht, zowel ondertekend door iemand van de gemeente Piershil als door een notaris! Deze hamerstukken konden snel worden afgehandeld, het kadaster en de Gemeente konden niets anders dan bekennen dat hun archief ontoereikend was. Dat was ook een doel van deze bijeenkomst, zo werd gesproken. Niet om tekorten van de Gemeente aan te zuiveren, zoals door diverse bezoeker werd gesuggereerd, maar om duidelijkheid te verschaffen.
Wat zich daarna afspeelde, maakte een einde aan het project. Er kwam een bezoeker aan het woord, ook hij had zo’n brief gekregen. Eerst wees hij op het gevaar dat de toon in het Dorpshuis poeslief was, en dat vervolgens iedereen als individu zijn strijd zal moeten gaan strijden met de gemeente. Hij vroeg zich vooral af waarom de vierde optie (na kopen, huren of teruggeven) niet werd genoemd: als eigenaar een beroep doen op verjaring. Als je kunt aantonen dat je het stukje grond al meer dan 20 jaar gebruikt, dan mag je dat op basis van deze regeling tot jouw eigendom laten verklaren.
Schoorvoetend werd door de ploeg van het kadaster aangegeven dat dit inderdaad een optie is. Ze hadden er niet over gesproken omdat e.e.a. bijvoorbeeld met (lucht-)foto’s moest worden bewezen. Hierop bood Tjerk Zijlstra aan iedereen van luchtfoto’s te willen voorzien, zijn voorraad was oud en immens. Als klap op de vuurpijl waren er ook bewoners die de paar meters graag wilden terug geven, op voorwaarde dat de gemeente dan wel per onmiddellijk het onderhoud zou gaan verzorgen.
Epiloog: alles werd in de minne geschikt en de bewoners die een beroep deden op verjaring kregen gelijk en mochten de grond tot eigendom rekenen. Zo ook de stoep bij Kade 16. Met een dik dossier, voorzien zo’n 20 foto’s van de afgelopen 100 jaar, deed ik beroep op verjaring. Het antwoord van gemeente Korendijk was zeer sportief. De grond werd overgeschreven op mijn naam en de erfpacht onder mijn huis mocht ik afkopen voor 1 euro.
Het aangekondigde project in de andere dorpen is er niet gekomen. Er kwam geen inkomsten uit voort, alleen veel extra werkzaamheden voor het gemeentepersoneel. ‘Dan maar geen duidelijkheid’, zo zal men gedacht hebben.
Brief gemeente Korendijk – 20 augustus 2013
Knipsels ‘Landjepik’ – Algemeen Dagblad Hoeksche Waard 5 september 2013