In de uitgave van ‘Briefkaart’, het bulletin van de Betuwsche Kring van Prentbriefkaartverzamelaars verscheen in september 2024 een artikel van en over de webmaster van deze website.
Artikel ‘Henk van den Heuvel verzamelaar – Piershil.com nationaal erfgoed’ – september 2024
In 2006 startte ik met de website piershil.com, over de geschiedenis van mijn woonplaats, het
kleinste dorpje in de Hoeksche Waard (Zuid-Holland). In de jaren daarvoor had ik me voornamelijk
bezig gehouden met het beschrijven van de historie van de plaatselijke voetbalclub. In Museum
Hoeksche Waard in Heinenoord was ik geregeld te vinden in de studiezaal, vooral oude kranten
vormden een schat aan informatie. Iedere keer wanneer ik daar was kwam er een medewerker naar
me toe, Annee Bos genaamd. ,,Stop toch met die saaie voetbal, ik heb wat veel mooiers voor je”, zo
liet hij telkens weten. Hij bleef maar aanhouden en stopte pas toen ik had toegezegd bij hem aan te
kloppen zodra de voetbalhistorie compleet was. Dat duurde tot 2005, een jaar later opende ik dus de
website over ons dorp. ‘Dat mooiers’ bleek de nalatenschap te zijn van een oude schooljuffrouw uit
Piershil, Juffrouw ’t Hart. Haar hobby was Piershilse geschiedenis, in schriften en in multomappen vol
was alles tot in detail beschreven. Het ontsluiten daarvan via het internet leverde veel reacties op. Zo
veel zelfs dat ik besloot om daar structuur in aan te brengen en uit te breiden via een website. Nu,
bijna 20 jaar verder, is die website een niet meer weg te denken onderdeel geworden van Piershil.
Nog steeds wordt ik verrast met nieuw materiaal, knipsels, anekdotes, foto’s en ansichtkaarten.
Vooral die ansichtkaarten, ook rijkelijk nagelaten door Juffrouw ’t Hart, zijn bij iedere nieuwe
ontdekking een welkome aanvulling. Bij de start van mijn nieuwe hobby wist ik niets af van het
bestaan van een ansichtkaartenwereld. Maar ik vond de plaatjes prachtig, en samen met een
datumcode of datumstempel onmisbaar bij een accurate geschiedschrijving. En dan begint de
behoefte om te verzamelen. Eerst van wege de schoonheid, dan vanwege de compleetheid en
tenslotte vanwege de zeldzaamheid. Die laatste categorie, zo merkte ik, zat ‘m voornamelijk in de
fotokaarten. De enige zeldzame winkelkaart van Piershil is die met de stoomtram erop. Destijds te
koop voor 1 cent, ik heb er 100 euro voor betaald. Maar die fotokaarten, dat is een andere tak van
sport. Wat is eigenlijk een fotokaart? Een eigen afdruk met wat lijntjes achterop? Van een schoolklas
of een huis? Of moet deze daadwerkelijk zijn verzonden en voorzien van een postzegel? In het grijze
gebied gebeurt veel, zo merkte ik al snel op beurzen. Een fotokaart waarvan niemand weet waar
deze is gemaakt is niet veel waard. Vaak heel zeldzaam, maar wat heb je er aan als je niet weet waar
het is? Zulke kaarten zaten ook in de albums van Juffrouw ’t Hart, dus ik wist vaak waar naar te
zoeken. Maar als iemand er het woordje ‘Piershil’ op had geknutseld door in het negatief te krassen
dan schoot de prijs de lucht in. Mijn verzamelwoede was aanvankelijk groter dan tegenwoordig. Ik
ben tevreden met een mooie scan en heb om die reden veel fotokaarten alweer verkocht. Maar toch
bezit ik meer dan 100 kaarten van ons mini-dorpje, ik denk dat ik redelijk compleet ben. Ook bezit ik
enkele kaarten van Dirk van der List, ik ben blij dat hij ons dorp destijds met een bezoek heeft
vereerd. Dat latere de lokale handel zijn kaarten onder eigen naam opnieuw heeft uitgegeven zal hij
niet hebben geweten vermoed ik. Ook bezit ik enkele moederfoto’s, die ene unieke foto waarvan dan
de ansichtkaarten werden gedrukt. Vooral de scherpte van 100 jaar geleden blijft me verbazen, bij
het uitvergroten vergaap ik me aan alle details. Gezien mijn overgave aan dit project, er gaat echt
veel tijd in zitten, ben ik blij dat ik in Piershil woon. De bronnen van grotere dorpen en steden
moeten bijna onuitputtelijk zijn. Zelfs ik krijg dat gevoel al. Vorige week kwam er iemand langs met
unieke 8mm-opnamen van 70 jaar geleden, in kleur. Dat zijn momenten dat ik blij en verrast ben, ik
kijk m’n ogen uit. Of wat te denken van de fotokaart die ik pas kreeg, van een dorpsfeest uit 1913. Ik
kende ‘m uit de nalatenschap in het museum, nu zit dit exemplaar in mijn collectie. Een dilemma
voor verzamelaars en historici zoals ik vormt natuurlijk de toekomst. We hebben geen historische
vereniging en mijn website gaat uit de lucht zodra ik er niet meer ben. Afgelopen kerstmis, precies in
de periode dat ik hier met mijn vrouw over sprak, kreeg ik een overweldigend bericht. Mijn website is
opgenomen in de collectie van Het Nationaal Archief in Den Haag en is daar als nationaal digitaal
erfgoed veiliggesteld en beschikbaar voor raadpleging in de toekomst. Ik zie het als een mooie
beloning en waardering voor mijn werk. Mijn kaartencollectie kunt u zien op piershil.com, kies rechts
in het menu voor Ansichtkaarten.
Afbeeldingen uit dit artikel
Geweldig verhaal Henk. Terecht dat jou werk erkenning heeft gekregen van het Nationaal Archief!!
We zijn blij met jouw bijdrage aan het blad ‘Briefkaart’. Een bevlogen verzamelaar! Succes met je werk.