1600 – Café in het Recht- en Raadhuis van ‘s-Gravendeel

Rond 1600 werd het pand gebouwd, vier decennia geleden werd het veerhuis van ’s-Gravendeel gesloopt vanwege verbreding van de rivier De Kil.

Ooit vergaderde hier de gemeenteraad en werd er recht gesproken. Huidige inwoners herinneren zich dit pand als het café van Verkerk. Agda de Jong-de Graaff corrigeert: ,,Het is natuurlijk het café van Piet de Graaff, mijn vader was eigenaar tot aan de sloop.” Piet en zijn bruid Adrie in ’t Veld werden eigenaar bij hun huwelijk in 1933. ,,Mijn opa Marinus kocht het voor hen. En dat terwijl mijn vader theologie had gestudeerd en dominee moest worden.” De familietraditie van cafébezit maakte van Adrie plotseling een kasteleinsvrouw, tegen wil en dank. ,,Mijn moeder had er niets mee, als boerendochter uit Sint Anthoniepolder. Toch hebben mijn ouders 24 jaar die zaak gerund.” Beneden in het immense gebouw was het café gevestigd, er waren slechts enkele kamers voor gezinsleven beschikbaar. ,,Dat schoot er dus bij in. Het leek wel een dorpshuis. Vergaderingen, bijeenkomsten en uitvoeringen van zang- en muziekvereniging.” Piet de Cats, hij verdiende die bijnaam omdat hij zijn borreltje aanvulde met druppels Cats-elixer, had over klandizie niet te klagen. De bovenverdieping werd gebruikt voor feesten. ,,Er waren ook twee kleine kamertjes, in één daarvan sliep ik. Daar heb ik een slaapstoornis aan overgehouden.” Agda werd geboren in 1947, haar moeder vertelde vaak over de oorlogsjaren. ‘’Duitse officieren namen het pand in beslag, ze waren constant op vrouwen uit. Met een wapen in aanslag werd mijn moeder verzocht om voor drank te zorgen.” De feestzaal was tijdens de Watersnood een toevluchtsoord voor dorpsgenoten. ,,In het andere kamertje boven overleed toen een vrouw, als vijfjarige maakte dat heel veel indruk op mij.” De rivier trad regelmatig buiten haar oevers, het café was dan via loopplanken bereikbaar. De bierkelder stond regelmatig blank. ,,Dat was een lage kelder. Reinier Kreijermaat, die later voor Feyenoord speelde, merkte jaren later op dat hij zijn ‘kromme poten’ aan die kelder had te danken. Gebogen lopend moest hij als leverancier daar de vaten Grolsch neerzetten.” In 1957 begonnen haar ouders een slijterij in de nieuwbouw, het vertrek viel Agda zwaar. Ze werd getroost door Bets, die met haar man Bram Verkerk de zaak pachtte tot de sloop. ,,Ik was zo boos dat ik met geweld mijn oorbellen eruit trok. De littekens zijn nog altijd zichtbaar.”