1921 – De Greupkerk (Oud-Beijerland)

Slechts 23 handtekeningen waren ervoor nodig. De verzoeklijst voor een eigen kerk op Greup werd ingediend door dominee Vermeulen, zijn dochter Femmie legde op 7 oktober 1921 de eerste steen.

,,Als je het zo bekijkt zijn we zelfs nog gegroeid”, zo grapt Isaac Barendregt. Hij is lid van het bestuur en legt uit hoe deze hulpkerk is ontstaan. In een tijdperk van paard en wagen. ,,Dit gebied hier hoorde vroeger bij Mijnsheerenland, vanaf hier was het een hele reis naar de Protestantse Gemeente.” Al in 1923 moest een stuk worden aangebouwd, voor zeventig extra zitplaatsen. Die tijden zijn voorbij, beseft ook ouderling Ali de Heus: ,, Tegenwoordig kerken hier gemiddeld dertig personen. In de hoogtijdagen kwamen hier wel driehonderd kerkbezoekers de diensten bijwonen.” De status ‘hulpkerk’ is achterhaald. Er is wel één kerkenraad samen met Mijnsheerenland, maar er is een eigen bestuur en een eigen preekvoorziening. ,,En een eigen boekhouding”, zo verduidelijkt Isaac de financieel gezonde status. Door de herindeling van 1984 kwam de kerk terecht op het grondgebied van Oud-Beijerland. En sinds de aanleg van een randweg en naburige rotonde ligt de kerk meer in het zicht dan ooit. Het gebouw lijkt een kopie van een ouder exemplaar in Mookhoek, van dezelfde architect. ,,Het wordt wel eens gezegd dat dit aandoet als een Amerikaans kerkje, vanwege de ligging op het platteland. Tegenwoordig is het wat rumoeriger hier, bij een passerende sportwagen of motor moet de dominee wel eens pauzeren.” Even dreigde de gezichtsbepalende rode beuk voor de deur in de weg te staan voor alle verkeersvernieuwingen, maar aan tradities wordt hier gehecht. ,,Er kwam zelfs een hoorzitting aan te pas, de boom is gelukkig behouden.” Het aqua groene houten plafond is nog helemaal origineel, via een trapje is het domein van de orgelspeler en de klokkenluider bereikbaar. De klok is naoorlogs, de vorige is vermoedelijk tijdens de Duitse klokkenroof verdwenen. Pogingen om de klok eens goed te bekijken, ondanks moedige pogingen met een ladder, blijken vergeefs. ,,De klok is geschonken door de Rotterdamse Droogdok Maatschappij, maar het fijne weten we daar niet van.” Ali de Heus voelt zich thuis binnen de knusse gemeenschap. Haar kinderen zijn hier getrouwd, de jongste overgetrouwd. ,,Het gebouw vind ik niet eens zo bijzonder. Op zondagmorgen luidt de klokkenluider nog met een touw, tot de organist gaat spelen. Het is hier intiem, dat mis ik bij grote kerken. Dit soort diensten heeft toch een aantrekkingskracht op mensen”.