Op 18 december 1952 werd tijdens de Algemene Ledenvergadering gesproken over de behoefte aan een nieuwe ijsbaan. Het Piershilse Gat groeide langzaam en jaarlijks moest moeite worden gedaan en kosten worden gemaakt om het riet te verwijderen. Het oog viel daarbij in eerste instantie op een gors van Klaas van Bergeijk, maar dat liep op niets uit. Tijdens de vergadering deel de voorzitter mede: “Het bestuur heeft gemeend de gelegenheid welke zich nadien voordeed, door van het gors van H. Andeweg een ijsbaan te maken, en waarvan de onkosten oogziende billijk waren, niet te mogen laten passeren, en is het bestuur dus zo vrij geweest, stappen in die richting te nemen zoodat op heden de z.g. ijsbaan al 10 dagen onder water staat, indien het soms zou gaan vriezen”.
Het lid Dhr. Schenk merkte op dat het bestuur in deze nogal vrijpostig was geweest, daar dit alles was beslist zonder een Algemene Vergadering te beleggen. Het bestuur verdedigde zich door te zeggen dat de beslissing was ingegeven door de veel lagere onkosten voor het gebruik van deze baan. Voor een bedrag van 60 gulden werd het gors gehuurd van Andeweg, voor de winter van 1952-1953.
Het bestuur kreeg steun van de vergadering over het genomen initiatief. Tijdens de rondvraag werden al diverse vragen gesteld; over het verpachten van een tent, het afrasteren van de baan, de verlichting, de toegangsprijzen, wedstrijden en demonstraties schoonrijden.
Documenten ‘Algemene Ledenvergadering en huur aan Andeweg’ – december 1952
Het had zo mooi kunnen zijn, maar precies op het moment dat strenge vorst zijn intrede deed werd Nederland getroffen door de Watersnoodramp. In de jaren daarna was, vanwege het verstevigen en aanleggen van diverse dijken in de omgeving, het gors van Andeweg niet beschikbaar. Om exact dezelfde reden overigens kon er tussen 1953 en 1959 niet worden gevoetbald in Piershil. Men bleef dus aangewezen op het Pierhilse Gat, met al zijn nadelen. Maar waar door de strenge vorst regelmatig prima ijs lag in die jaren.
In december 1959, nadat ook de voetbalvereniging kon worden heropgericht, werd het onderwerp weer aangesneden in de rondvraag van de jaarlijkse ledenvergadering. Er werd geïnformeerd of het bestuur al op zoek was naar een locatie voor een veldijsbaan. Het verwijderen van al het riet op het Piershilse Gat begon een serieus probleem te worden. Voor kinderen werd soms uitgeweken naar het Klaasgat, terwijl er ook een schaatsseizoen op de Piershilse haven moest worden doorgebracht. Het bestuur zegde toe naar oplossing te gaan zoeken.
In januari 1963 werd voor het eerst aan Henk Andeweg gevraagd om het gors weer vol te zetten met water. Daarvoor moest eerst een afsluiter worden geplaatst en het terrein moest worden geëgaliseerd. En zowaar lukte het in dat jaar om zowel te schaatsen op het Piershilse Gat als op de ‘met moeite verkregen ijsbaan op ’t gors van H. Andeweg’.
Fotoserie ‘Een nieuwe ijsbaan’ – 1963
Deze foto’s zijn gemaakt op de nieuwe ijsbaan van Piershil, gelegen achter de Aanwasseka van Piershil. In de strenge winter van 1963 werd de nieuwe baan in gebruik genomen, tot grote tevredenheid van de plaatselijke ijsclub. Op deze foto’s is de bijbehorende koek-en-zopie (annex opslaghok) nog te zien. De hekken rechtsachter staan achter het tweede doel op het voetbalveld van VV Piershil. Het schaatsen op het Piershilse gat kwam hiermee teneinde; op deze speciaal aangelegde baan kon natuurlijk veel eerder worden geschaatst in geval van vorst. Op de onderste foto zien we de molenaar Henk Andeweg, hij stelde het gors voor de nieuwe baan beschikbaar.
Henk Andeweg, agrariër en de molenaar van Piershil, langs de nieuwe ijsbaan.
