De twee Piershilse luidklokken werden in 1943 door de Duitsers uit de toren verwijderd. Op 12 januari 1943 werd de kleine klok van Specht naar beneden gehesen en per vrachtwagen afgevoerd. De grote klok van Ouderogge was op 23 juni 1943 aan de beurt. Luidklokken werden overal in Europa gevorderd, met als bestemming de smeltovens in Duitsland. Door de samenstelling van de klokken konden daar zonder al te veel moeite kanonnen van worden gemaakt. De verontwaardiging in Nederland was groot. ‘Wie met Gods klokken schiet, die wint de oorlog niet’, zo werd gefluisterd.
Als door een mirakel zijn beide klokken na de oorlog weer naar Piershil teruggekomen. De kleine klok van Specht dook op in de R.K.-kerk van Everdingen. Deze gemeente was ook beroofd en had geklaagd dat ze na de diefstal geen alarmklok meer hadden. Als compensatie werd hen een klein klokje gegeven, die van Specht uit Piershil. Ook de grote klok van Ouderogge kwam terug naar Piershil. Dankzij een verzetsdaad in Urk was de klok niet bij de smeltovens aangekomen, zie 1942-1943 – Klokkenroof in de Hoeksche Waard.
Door de firma Naaborg uit Delft weer deze weer op haar oude plaats gehangen en op vrijdagmorgen 22 februari 1946 klonk ook haar mooie geluid weer over het dorp.
Foto ‘Klokkenroof’- 1945
Origineel bijschrift van deze foto uit oktober 1945: “Vele klokken die waren gevorderd om grondstoffen te leveren aan de Duitse oorlogsindustrie zijn onbeschadigd terug gevonden en zullen aan de rechtmatige eigenaars worden teruggegeven, zodat hun beierende stemmen weer spoedig over het Nederlandse landschap zullen weerklinken”.
Pamflet Vrij Nederland – 2 november 1942
DE ROOF AAN ONZE KERKGEBOUWEN.
“Gij weet, dat wij thans de kerkklokken wegnemen”, zeide Seyss Inquart in zijn laatste redevoering. Neen, wij wisten het niet, maar ja, we weten helaas zooveel schanddaden van de Duitschers niet, die we pas later ontdekken of heelemaal niet ontdekken. Hoevelen onzer landgenoten hebben niet in of buiten hun vaderland in stilte den dood gevonden onder de bestiale mishandeling van hun tyrannen, hoevele menschen worden in stilte uit hun huizen gehaald, waarvan men niets, totaal niets, meer hoort? Hoevele Nederlandsche rijkdommen heeft de Duitscher ons niet afgenomen, in stilte, met duivelsch raffinement? Wij kunnen dit alles zelfs bij benadering niet zeggen.
Kerkklokken kunnen echter niet in stilte worden weggenomen. Toeen de Duitschers in 1917 te Brugge de 56000 kg zware klok wilden halen uit het beroemde Belfort aldaar, welke poging is mislukt, sprek de geheele bevolking van Brugge over deze schanddaad, die bedreven werd aan een hunner dierbaarste goederen.
,,Een oud gebruik”. Jawel, een oud gebruik bij de voorvaderen van het Duitsche volk, bij de Duitschers van 1870 en 1914. We weten het nu, inderdaad, de Duitscher zal zijn waren aard nimmer verloochenen.
Vroeger roofde men de kelken en de monstransen uit de kerken”, zegt Seyss Inquart, Juist, maar dat waren dan ook de rooversbenden der barbaren, wier eenig doel verovering en plundering was. De Duitscher is waarlijk een meester in het navolgen van zijn barbaarsche voorgangers. En hij is er blijkbaar nog trotsch op ook!
Nog beieren de klokken in onze torens. Hoe lang nog? De bezetter zal onze klokken nemen, maar geen Nederlander zal ertoe medewerken om neer te halen wat hij eens met een verblijd hart hoog in de ruimte heeft gesteld: de kroon op zijn bedehuis! De onderdrukker zal zelf zijn schendende handen aan onze heiligdommen moeten slaan. Wij steken geen vinger uit!
