De familie Hollander woonde in 1953 aan de Beneden Molendijk te Piershil, niet ver naast de toen nog bestaande school aldaar. Het werd een spannende nacht, want het water beukte tegen de dijk, enkele meters verder. De dag na de watersnood hoorde de familie nieuws over het vergaan van de MS Klipfontein, waarop telegrafist Jaap Hollander werkzaam was.
Gerard’s dubbele watersnoodramp (tekst Bel Magazine – januari 2013).
Gerard Hollander was net veertien jaar geworden toen hij in de nacht van 31 januari op 1 februari midden in de nacht, rond een uur of zes ’s morgens wakker werd van het gestommel in huis. “Dat waren mijn ouders en mijn oudere zus die met meubilair aan het sjouwen waren. Ik deed mijn gordijn open en vergeet nooit meer wat ik toen zag: de Noordzee stond vlak onder mijn raam. En voor zover ik kon kijken water, water en nog eens water.
Hollander woonde destijds op de Molendijk in Piershil, de dijk die uitkijkt op het terrein van de voetbalclub, die op dat moment dus ook al was overstroomd. De Molendijk hield het water tegen, mede doordat de binnendijk achter het voetbalveld, de Aanwasdijk, de klap had opgevangen. De kracht was toen al van de watervloed af, mede doordat de Noordendijk was gebroken, zodat het water meer ruimte had gekregen.
Hollander, 74 jaar inmiddels, herinnert zich, naast de schok op die ochtend van de eerste februari, vooral de avond ervoor. “Het stormde zo hard, en overal liepen elektriciteitsdraden. Dat zorgde voor een enorm geloei. Dat geluid was echt angstaanjagend.”
Dat er na de watersnood ‘even’ niet gevoetbald kon worden, maakte op Hollander geen geweldige indruk. “Dacht je dat iemand zich op dat moment druk maakte om een voetbalterrein?” Maar toen vier jaar later het groene licht van de provincie kwam en er weer mocht worden gespeeld aan de Molendijk, stond ook hij klaar. “Wat Van den Heuvel zegt, dat klopt. Zeker tachtig procent van de bevolking hielp mee om het terrein weer op te bouwen. Bij dit soort projecten heb je altijd snoevers die zeggen dat zij eraan hebben meegewerkt, maar hier was het echt zo. Iedereen deed wel iets. Ook heel kleine dingetjes. Bij de pont stond ik oliebollen te verkopen ten bate van de voetbal, herinner ik me.”
Klipfontein
“Het opvallende in mijn eigen familieverhaal is dat wij voor ons de watersnood eigenlijk een dubbele betekenis had. Nadat wij die overstroming hadden meegemaakt, stond de dag erna in de krant dat voor de kust van Mozambique het vracht- en passagiersschip de Klipfontein van de KNSM was gezonken. En laat nou net mijn broer op dat schip hebben gezeten als marconist. Dus wij waren behoorlijk in paniek. Nou was het de dag na de overstroming sowieso lastig om iemand te bellen, maar zeker als je iets wilde weten over Mozambique. Maar goed, uiteindelijk kwamen we er achter dat hij ongedeerd was en dat alle opvarenden waren gered door een ander schip. Het bleek dat de kapitein te dicht langs de kust had gevaren en op een klip was gelopen. Toepasselijk als je eigen schip dan de Klipfontein heet. Waarom hij dat deed? Om zo snel mogelijk in de haven te komen, want de regel was: wie het eerst haalt, die het eerst maalt. Maar goed, dat ging dus mis en binnen het halfuur lag het schip in de kelder. Als marconist moest mijn broer samen met de kapitein als laatste van boord.”
Artikel ‘Gerard’s dubbele watersnoodramp’ – Bel Magazine Januari 2013
Knipsel ‘Klipfontein gezonken’ – Het Nieuwsblad voor Sumatra 9 januari 1953
Hoewel de Klipfontein al in begin januari 1953 zonk, bereikte het nieuws Piershil pas op 2 februari.
Foto’s ‘Uit het album van de familie Hollander’
Deze foto’s werden gemaakt door de tweede telegrafist J.C. (Jaap) Hollander. Zijn dochter Esther (woonachtig te Wenen) stuurde deze opnamen uit het familie-album.
Foto ‘Jaap Hollander’- 2006
Een foto van Jaap Hollander, uit 2006.
